Kendimi ne zaman kaybettiğimi hatırlamıyorum. Ama iade etmek istediğim gün, cumartesiydi. Bunu net hatırlıyorum çünkü fırın sırasındaydım ve ekmek kalmamıştı….

Az önce biri önümden geçti. Onlardan birisi. Kendi kendime dedim, acaba günü gelince ben de mi ağaracağım? Ağartıp unutturacak mı…

Bir elinde bavulu, diğer elinde sıkı sıkı tuttuğu anahtarı ile gelmişti; annesiyle yaşadığı, çocukluğunun geçtiği bodrum katındaki eve. Kapının önünde…

Bir zamanlar Niğbolu’da düşmanı kana buladım, Anadolu’nun beyleri önümde eğildi; o günlerde rüzgâr bile iznim olmadan esemezdi. Atımın tınısı ulaşmadan…

Balkon kapısının önündeki zambak desenli tül perde, yaz tembelliği içinde hafif hafif salınırken, evin yaz mahmurluğu, küçük kızın telaşlı ayak…

“Havalar da iyice soğudu be Ayşe abla… İnsan dışarıda iki dakika soluklanayım diyemiyor. Hastaneden bunaldım desen dışarıda titreyip duruyorsun. Kapana…

Kara kara bulutların gökyüzünü sarmasıyla birlikte durgun bir denizin ortasında aniden meydana gelen coşkun dalgalar gibi eskicilerin, sütçülerin, domatçıların caddeden…

Tanrı bize cennette vaat ettiği şarabı                      Niçin haram etsin bu dünyada, akla sığar mı?                      Bir sarhoş arap, devesini…

Genç kız ayağında parmak arası terlikleriyle kaldırımda “bir, iki, üç” diye sayıp, caddeye iniyor, sonra kaldırıma çıkıp haritasız, konumsuz yürüyordu….

Nedeni biraz uzun… Lise son sınıfa geçmiştim. Okulun ilk günü koyun seçer gibi kılık kıyafete uymayanları ayırdılar. Duvarın önüne dizdiler….