Aiaie’nin kumlu cadısı Kirke, Bir yaz akşamında veda ediyorum senin ölümle mayalanan ölümsüz ruhuna Ölüm bir sarmaşık mı Daha doğduğumuz…

Kirpiklerim tel tel ayrılıyor Kopuyorum uykunun koynundan İçimde geceden kalma bir huzursuzluk Düşünüp sıkmışım yine canımı, dişlerimi, ellerimi… Ayılıyorum yavaş…

Hücum edin siz sokaklara Koşun, kaçırmayın kalabalıkları Ahlak adına cezalandırın Düzen için saldırın Yakın,yıkın Bana ne!   Pencerenin önünden bakarım…

Parmak uçlarımdan dağılıyor toprağın köklü felsefesi Yüreğimin sorgusunda büyüyor alnımdaki çizgiler Elemli ucuz şaraplar kıyamet alameti gibi   Ayaza oturmuş…

Bir his var…
Gizli gizli yazdığım akşamlardan hallice;
Hissedememenin korkusu var üzerimde.
Olur da bir daha gülemezsem,
Öpemezsem,

Bir geyik başı süslüyor şöminenin üzerini
ızdırabın kızgın çıtırtısı
anlamsız bir zevkin doruk noktasında
insanlığın acımasız duruşu
kötülükler sarmış bedenleri
ruhlar ağlamaklı şaşkın

Bir yolculugˆa çıkıyoruz;
Paras¸ütü icat eden adam ile
İntihar eden kadının aşıkoldugˆu
Sonsuz gökyüzü yolculugˆu…
Yanımızda gamzelerin ve kirpiklerin olur
Benim ise saçlarım ve gögˆüs kafesim.

Ve ben;
Bakınca gözlerinize
Bir deniz kenarı geliyor aklıma
Akşam ezanı sularında
Karşımda sessiz, isli bir gemi
Yanımda benden dertli başı okşanmamış bir köpek

Bahardı kadın;
Adıyla çiçekler açtı,
Su gibi duru,
Mevsim gibi güzeldi.

Bir köşem olsa keşke,
Savrulsam her rüzgarda
Savrulmak için bahane arasam veya
Dibinde otursam öyle, saatlerce rüzgarında.